"Miliony z Czasów PRL"
Pieniądz Polski Ludowej narodził się 24 sierpnia 1944 roku wraz z
ogłoszeniem dekretu PKWN. Dekret ten upoważniał kierownika resortu gospodarki
narodowej i finansów do wyemitowania za pośrednictwem Centralnej Kasy Skarbowej
biletów na łączną sumę 1 mld złotych. Złoty został wydrukowany w Moskwie, a
środkiem płatniczym, stał się już 20 listopada 1944 roku. Marki niemieckie na złotego
wymieniano w stosunku 1:1. Prawo do wymiany miały osoby od 18 roku życia (w tym
czasie pełnoletniość rozpoczynała się dopiero od 21 roku życia). Nie można było
wymienić ich więcej niż 500 złotych na osobę. Ten złoty obowiązywał do 1950
roku. Tego roku władza postanowiła w tajemnicy przed społeczeństwem przygotować
wymianę pieniądza. O tych planach wiedzieli tylko nieliczni. Kiedy już było
wszystko gotowe, banknoty zamówiono za granicą. 28 października zupełnie
zaskoczeni posłowie przegłosowali projekt ustawy o wprowadzeniu nowego złotego.
Teraz złoty był wart tyle co radziecki rubel. W czasie obrad sejmu bezpieka
odcięła telefony i zablokowano wyjścia z budynku. Wszystko po to, żeby
społeczeństwo dowiedziało się o tym w ostatniej chwili. Zasady wymiany wprowadziły
w społeczeństwie szok. Nowy złoty był wart 100 starych, ale przerachowania cen
i płac dokonano w stosunku 100:3. Ograbiono w ten sposób ludzi z dwóch trzecich
ich oszczędności. Reformę przeprowadzono błyskawicznie. Stare złote traciły
ważność już następnego dnia. 8 listopada wszystkie pieniądze miały zostać już
wymienione. Iście ekspresowe tempo. Nowe banknoty przedstawiały ludzi pracy.
1975 roku ludzi pracy zamieniono na wielkich Polaków. W następnych latach, z
powodu inflacji, wprowadzano do obiegu coraz to w większe nominały.
Hiperinflacja na przełomie lat 80 i 90 doprowadziła do dodrukowania nominałów 10 000 zł (1987), 20 000 zł (1989),
50000 zł (1989), 100 000 zł (1990), 200 000 zł (1989), 500 000 zł (1990), 1 000
000 zł (1991) i 2 000 000 zł (1993).